Youtube

Youtube
Βρείτε το κανάλι μας στην ψηφιακή πλατφόρμα youtube.

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Π.Κονδύλης :Το έθνος στην πλανητική εποχή

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 7-4-1996 και 14-4-1996

Παναγιώτης Κονδύλης :Οικουμενική τεχνική και δυτικός πολιτισμός

Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σε δύο συνέχειες στις 18-2-1996 και 25-2-1996.Αξίζει να διαβαστεί και το κείμενο του Θ.Γεωργίου για τον Κ.Σμίτ

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Όταν ο Θ.Βερέμης κατηγορείτο ως εθνικιστής και αντισημίτης από τον Μ.Μαζάουερ



Ο Θ.Βερέμης ως μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και ως επιστημονικός σύμβουλος της σειράς του ΣΚΑΙ υποστήριξε απόψεις που θεωρούν το ελληνικό έθνος ως νεώτερη κατασκευή .Παλαιότερα όμως είχε επικριθεί για τους ακριβώς αντίθετους λόγους.Σε άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 21 - 1- 1996 διαβάζουμε ότι κατηγορήθηκε ως εθνικιστής και αντισημίτης που δρα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας από τον Μ.Μαζάουερ , όσο και από τον αμερικανό καθηγητή της Στρατηγικής Έ.Λούντβικ.Ο λόγος είναι ότι στο έργο "Ιστορικό λεξικό της Ελλάδας", που έγραψε μαζί με τον Μάρκο Δραγούμη και εκδόθηκε στα αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Scarecrow Press, δεν θεωρεί τους Βλάχους ως μειονότητα , αλλά δίγλωσσους Έλληνες , ενώ δεν ερμηνεύει την ιστορική πορεία των Τσάμηδων , των Ελλήνων Εβραίων(Σεφαρδιτών και Ρωμανιωτών ) και των Σλαυομακεδόνων με τον τρόπο που ο Μαζάουερ επιθυμεί.Ενδιάφερουσες είναι οι απαντήσεις του Κρίς Γουντχάουζ , στον Μαζάουερ και στον Έ.Λούντβικ , που θεωρούν ως αστείες τις κατηγορίες για εθνικισμό και αντισημιτισμό.
Είναι αναγκαίο να ερευνήσουμε αν η αποσιώπηση αυτών των απόψεων από τον Βερέμη ,τον ίδιο,για τις οποίες άδικα επικρίθηκε, σημαίνει ότι έχει μετακινηθεί απο αυτές ή το ελληνικό κράτος και οι διανοούμενοι του, επέλεξαν να ακολουθήσουν μια άλλη κοσμοαντίληψη που αντιστοιχεί στην θλιβερή κατάσταση υποτέλειας , στην οποία έχει περιέλθει.Πάντως ο Μαζάουερ με την πρόσφατη αρθρογραφία του φαίνεται να κατανοεί την ελληνική θέση ,ακολουθώντας ενδεχομένως την προσέγγιση Ελλάδος - Ισραήλ εξ αιτίας κοινών οικονομικών συμφερόντων και της απειλητικής ανόδου του νεο-οθωμανισμού που αποσκοπεί να κυριαρχήσει στην ΝΑ Μεσόγειο.

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Ο τάφος του Μάρκ Σαγκάλ στο Σαιν Πώλ στη Γαλλία κοντά στη Νίκαια



Το Σαιν Πωλ είναι ένα μικρό χωριό κοντά στην Νίκαια , στο οποίο έζησαν αρκετοί ζωγραφοί , πολλοί από το οποίους άφησαν έργα τους σε ένα καφέ στην είσοδο του .Στο νεκροταφείο του υπάρχει ο τάφος του Μάρκ Σαγκάλ.



Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση από τον Β.Γκουρογιάννη του βιβλίου του Κ.Λυμπουρή "Για μια μικρή παύλα"

Ο Ανδρέας Δημητρίου
Ο Μιχαλάκης Καραολής


Όταν πριν μερικά χρόνια ο Β.Γκουρογιάννης μας παρουσίασε ένα μυθιστόρημα με κέντρο την εισβολή στην Κύπρο το 1974 , συνοδεύτηκε από τους επαίνους των εθνομηδενιστών και τις αποδοκιμασίες των υπερ-πατριωτών.Σε συνέντευξη του στον Γ.Καραμπελιά που δημοσιεύθηκε στο ΑΡΔΗΝ , φαίνεται ότι και οι δύο πλευρές δεν κατανόησαν τους στόχους του.Με βιβλιοκριτική που δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ 13-4-2012 επανέρχεται στον απαγχονισμό των δυο αγωνιστών της ΕΟΚΑ Καραολή και Δημητρίου από τους Άγγλους αποικιοκράτες.


Πριν από δεκάδες χρόνια η Ελλάδα προφανώς είχε πλήθος ηρώων αλλά λιγοστούς δρόμους για να τους τιμήσει όλους. Αυτό εξανάγκασε τις δημοτικές Αρχές της να οικονομήσουν κάπως την κατάσταση. Τουλάχιστον τους κύπριους εθνικούς ήρωες, τους μισοξεχασμένους, μπορούμε να τους βάζουμε στις πινακίδες των δρόμων δύο δύο. Ετσι λοιπόν μας προέκυψε ο «Καραολής Δημητρίου». Αυτό παρατηρεί ως αφορμή σε δρόμο της Αθήνας ο κυπρογενής έλληνας πεζογράφος Κώστας Λυμπουρής.
Αυτό είναι και το εναρκτήριο διήγημα μιας συλλογής-έκπληξης. Θαυμάσια διηγήματα, τα περισσότερα ελλαδοκεντρικά, με τη ματιά ενός Κυπρίου που βλέπει με σχεδόν αδιόρατη μελαγχολία, σχεδόν με στωικότητα τη μητέρα Ελλάδα. Μορφωτικός σύμβουλος στην πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα από το 2008, ο Λυμπουρής γεννήθηκε στη Λευκωσία αλλά μεγάλωσε σε ένα από τα κατεχόμενα χωριά της επαρχίας της Κερύνειας, το Κάτω Δίκωμο. Δραστήριος φιλόλογος και συνδικαλιστής των ελληνοκυπρίων φιλολόγων και του Εκπαιδευτικού Μεταρρυθμιστικού Ομίλου, γράφει με γλώσσα απέριττη και ήρεμες εικόνες ποιητικής υποβολής, δημιουργώντας διηγήματα εξαιρετικής αισθητικής στηριζόμενα σε πρωτότυπα θέματα. Ιδίως τα κυπρογενή διηγήματα είναι ή θα πρέπει να είναι χαλικάκι στο εθνικό μας παπούτσι και δεν ευκαιρούμε οι καημένοι - Ελλαδίτες και Κύπριοι - να ξεποδυθούμε και να το αφαιρέσουμε. Από τα 16 διηγήματα ξεχωρίζω ως πέτρες σε δαχτυλίδι τα διηγήματα «Για μια μικρή παύλα» που δίνει και το όνομα στη συλλογή, την «Κηδεία του αγνοούμενου», το «Κτέρνισμα» και το «Ανήμερα Δεκαπενταύγουστο».
Στο αντιπροσωπευτικό διήγημα «Για μια μικρή παύλα» ο συγγραφέας μπαίνει στη ματιά, στην ιστορία και στη γνώση ενός γέρου ελλαδίτη συνταξιούχου φιλολόγου που ανακάλυψε μετά πολλά χρόνια καθημερινής διαδρομής ότι σε πινακίδα του δρόμου πλησίον της αγγλικής πρεσβείας (!) τα δύο ονόματα των κυπρίων ηρώων Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου είναι ενωμένα - και όχι μόνο είναι ενωμένα, αλλά δείχνουν σαν ονοματεπώνυμο. Είναι διακριτές οι υπόγειες διαδρομές τής δήθεν απλοϊκής μυθοπλασίας του διηγήματος. Δεν ενοχλεί η απουσία της παύλας ανάμεσα στον Καραολή και Δημητρίου διότι υπάρχει δυστυχώς μια ευδιάκριτη, ανεξίτηλη, μοιραία παύλα ανάμεσα στις λέξεις Ελλάδα, Κύπρος. Αυτή τη δεύτερη παύλα θέλει να εξαφανίσει ο ρομαντικός Ελλαδίτης. Ωστόσο όλα πια έχουν αλλάξει. Είναι νεκροί ή γέροι όσοι ζουν και θυμούνται τα θυελλώδη συλλαλητήρια των Ελλαδιτών από άκρη σε άκρη της χώρας. Το πανεθνικό αίτημα του Ελληνισμού για την ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα, την οργή για τους απαγχονισμούς των νεαρών Κυπρίων που διεκδικούσαν αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Τώρα αυτά αποτελούν ρομαντικά ράκη της ελληνικής ιστορίας. Ο γερο-φιλόλογος, κατά το διήγημα, ζητά επίμονα από τις δημοτικές Αρχές της Αθήνας να ασχοληθούν με αυτό το ζήτημα, να του δώσουν την πρέπουσα ιστορική και αισθητική σημασία, όμως σκοντάφτει πάνω στην καφκική γραφειοκρατία. Ο ίδιος ο δήμαρχος, που επιτέλους τον δέχεται σε ακρόαση, βάζει το ζήτημα στη σημερινή του διάσταση, δηλαδή ότι πρόκειται για θέμα που δεν έχει κανένα νόημα, μάλιστα θεωρεί ενδεχόμενη μια πιθανή ενόχληση της αγγλικής πρεσβείας αν δουν ότι οι Ελληνες ξαφνικά... κάτι θυμήθηκαν και το σκαλίζουν μπροστά στα μάτια τους. Αυτό το κάτι όμως είναι σαν μια ακατανόητη αντίδραση ενός ανοϊκού που θυμάται ξαφνικά τα πολύ παλιά γεγονότα και ξεχνάει τα πλέον πρόσφατα. Τι μένει πλέον στον γερο-φιλόλογο του διηγήματος; Απλώς να σκαρφαλώσει και να βάλει μια παύλα ανάμεσα στα ονόματα. Μια παύλα όμως που μοιραία κανείς δεν θα προσέξει.

Πηγή :http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4711025

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Τρείς βιβλιοκριτικές :Χάιντεγκερ , Περιοδικό Σημειώσεις, Σ.Γουνελάς




ΡΗΞΗ τεύχος 84

Κυκλοφόρησε , από τις εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ , σε εισαγωγή- μετάφραση – σχόλια του Δ.Τζωρτζόπουλου , η συλλογή από δοκίμια του Μ.Χάιντεγκερ με τον τίτλο «Περί Πολιτικής , περί Αλήθειας , περί Τεχνικής ».Περιλαμβάνει ειδικότερα :Ο Πλάτων για την αλήθεια , ο πρυτανικός λόγος 27-5-1933,το θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας , το ερώτημα για την τεχνική , από το εννοιολόγιο της σκέψης.
Παρότι δεν είναι από τα πιο σημαντικά κείμενα, είναι ίσως από τα πιο αμφιλεγόμενα , αφού στον πρυτανικό λόγο του κυρίως αναφέρονται όσοι θέλουν να αποδείξουν την συνάφεια της σκέψης του Χάιντεγκερ και του ναζισμού. Εδώ θα δούμε οι αναφορές στους προσωκρατικούς ,να αναμειγνύονται με την σχετίκευση της ακαδημαϊκής ελευθερίας , την θριαμβολογία για την αυτοκατάφαση του γερμανικού πανεπιστημίου , τον εντοπισμό δήθεν της πνευματικής αποστολής του γερμανικού λαού και τις αυταπάτες σχετικά με τις δυνατότητες του ναζισμού. Όπως επισημαίνει ο Δ.Τζωρτζόπουλος στην εισαγωγή του «Με αυτό το νόημα πίστευε , κάπως αφελώς , ο φιλόσοφος μας ότι θα μπορούσε να καθ-οδηγήσει τον φύρερ. Με το αυτό νόημα , ακόμη και αν εκλέχτηκε πρύτανης με μεθοδεύσεις των Ναζί , ποτέ δεν θεωρήθηκε από το καθεστώς δικός τους , γιατί η δική του δυναμικότητα δεν εναρμονιζόταν με την βία του καθεστώτος»(σελ. 66). Ο ίδιος ο Γερμανός φιλόσοφος γράφει «εκείνοι που ήδη τότε ήταν τόσο προφητικά προικισμένοι , ώστε προέβλεπαν πως όλα θα συμβούν όπως συνέβησαν – τόσο σοφός εγώ δεν ήμουν -, γιατί περίμεναν σχεδόν δέκα χρόνια για να καταπολεμήσουν το κακό , τον όλεθρο ;Γιατί το 1933, αυτοί που πίστευαν ότι είχαν επίγνωση του κακού , τότε ακριβώς γιατί δεν ξεσηκώθηκαν για να κατευθύνουν τα πάντα και εκ θεμελίων προς το καλό ;»(σελ. 67).Εκτός αυτού όσοι επιθυμούν να ταυτίσουν εξ ολοκλήρου το έργο του Χάιντεγκερ με τον ναζισμό δεν μας εξηγούν γιατί μεταπολεμικά διαβάστηκε από την ριζοσπαστική σκέψη από τον Αξελό μέχρι τον Φουκώ αλλά και εβραϊκής καταγωγής φιλοσόφους όπως ο Λεβινάς και η Χ.Άρεντ.
Το δοκίμιο για τον Πλάτωνα ερμηνεύει τον πλατωνικό μύθο της αλήθειας , που περιέχεται στην «Πολιτεία».Σύμφωνα με αυτόν οι άνθρωποι είναι αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και καθώς πέφτει ο ήλιος δεν μπορούν να δουν παρά μόνο σκιές. Ο Χάιντεγκερ θα αναφερθεί στο σύνολο της φιλοσοφικής σκέψης και θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι με τον Πλάτωνα ξεκινά εκείνο το κίνημα που το ονομάζει «ανθρωπισμό» , που το ταυτίζει με την έναρξη και την ολοκλήρωση της μεταφυσικής , που σημειώνεται με τον στοχασμό του Νίτσε. Για αυτό και θα τον αποκαλέσει «τελευταίο μεταφυσικό».
Το δοκίμιο με τον τίτλο «Το ερώτημα για την Τεχνική » , υποδεικνύει την διαφορετική μεταχείριση της γης και του κόσμου για παράδειγμα από ένα μεταλλείο και ένα αγρότη που καθώς καλλιεργεί την γη την προστατεύει , την περιποιείται , την φροντίζει , χωρίς να την προκαλεί. Η αντιμετώπιση της Τεχνικής είναι αμφίσημη , αφού αν και θα μας αποκαλύψει τους κινδύνους της θα μας θυμίσει το δίστιχο του Χέλντερλιν «όπου όμως είναι κίνδυνος , εκεί φύεται και το σωτήριο», υπονοώντας κάποιες θετικές πλευρές της
Αν ο Χάιντεγκερ δεν μπόρεσε να προβλέψει την άθλια εξέλιξη του ναζισμού , οι σύγχρονοι στοχαστές που γίνονται υπηρέτες δυσωδών εξουσιών δεν έχουν ελαφρυντικά .Όπως γράφει ο Δ.Τζωρτζόπουλος , με κάποια ίσως δόση υπερβολής :«μήπως δεν έχει αποδειχθεί συμφορά , εκεί όπου διανοούμενοι , οργανικά ενταγμένοι στα διάφορα συστήματα εξουσίας και τους μηχανισμούς τους , γίνονται πιο σκληρού εξουσιαστές και από τον Χίτλερ , πάντοτε βέβαια με αντιχιτλερική ρητορική και ως μεγάλοι «αγωνιστές» της δημοκρατίας. »(σελ. 67).

- Κυκλοφόρησε το περιοδικό ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ , τεύχος 74 , Δεκέμβριος 2011. Για τον Εβραίο στοχαστή Γκέρσομ Σόλεμ γράφουν οι : Michael Lowy(ο ετερόδοξος μεσσιανισμός του Γ.Σ.) , Στέφανος Ροζάνης(η αντινομική λύτρωση ) ,Κώστας Δεσποινιάδης (η διαμάχη Χ.Άρεντ- Σόλεμ).
Ο Φ.Τερζάκης στο δοκίμιο του «υποτροπές της εχθροπάθειας» υποστηρίζει ότι η απαγόρευση στους αρνητές του Ολοκαυτώματος , να γράφουν την άποψη τους , περιέχει γενικότερους κινδύνους για την ελευθερία. Άλλωστε η «φρικτή εξόντωση εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων » - Εβραίων κυρίως - είναι ένα θλιβερό γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όμως δεν περιορίζεται σε αυτά , αλλά κάνει γενικότερες αναφορές , όπως οι διάφοροι όψιμοι υμνητές του Λ.Κύρκο , παραγράφουν το γεγονός ότι προδικτατορικά έπαιξε ρόλο «κερβερό - λογοκριτή» στο εγχείρημα της «Επιθεώρησης Τέχνης » ώστε να μην δημοσιευθούν κείμενα που αποκλίνουν στο ελάχιστο από την επίσημη γραμμή , όπως φαίνεται από τον ρόλο του στην «υπόθεση Γκράνιν» ( ένα διήγημα δειλής κριτικής στην ΕΣΣΔ , για το οποίο πέρασαν από κομματική «δίκη» οι τότε διευθυντές της «Επιθεώρησης Τέχνης », τα πρακτικά της οποίας βρέθηκαν από την ασφάλεια της χούντας και δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδά της «Ελεύθερο Κόσμο»).Επίσης καταγγέλλει το «σημιτοβενιζελοπαντειακό λόμπι» , τον «διάσημο θυμόσοφο του ελεύθερου επιχειρείν και αναρχικό των χρηματαγορών δρα Τάκη Μίχα» , από τον οποίο εικάζει ότι διδάχθηκαν οι ανώνυμοι «αναρχικοί » του Τerminal 119 και ο Φ.Κυρίτσης τις «αβυθομέτρητα λεπταίσθητες αναδιφήσεις τους στην έννοια του αντισημιτισμού» , όσο και τα τροϊκανά αλληθωρίσματα της Στάη και Ράμφου.
Εξαιρετικά πυκνό και τεκμηριωμένο είναι το δοκίμιο του Γ.Ταχόπουλου με τον τίτλο «Ελληνοχριστιανικά » , που αποτελεί απάντηση σε προηγούμενο σχετικό κείμενο του Τ.Παπανικολόπουλου.

- Το βιβλίο του Σ.Γουνελά «Αντιχριστιανισμός» , (Αρμός , 2009, σελ. 160) αποτελείται από ορισμένα σημαντικά δοκίμια , που επιγραμματικά μπορούμε να πούμε ότι αναφέρονται σε ένα κόσμο που αναπτύσσεται ενάντια στον χριστιανισμό με αποτέλεσμα να λαμβάνει αυτοκτονικές διαθέσεις. Θέματα που εξετάζει είναι : η αρχαιολατρία ως δεισιδαιμονία ,από την εικόνα του Θεού στην αυτοεικόνα , ο εξαρτημένος άνθρωπος – ο ελεύθερος άνθρωπος και η μαζική κουλτούρα, ο Έλιοτ και ο Σαραντάρης , η παγκόσμια πνευματική κρίση , το φάντασμα του Μάη του ’68.Οι αναφορές του δεν είναι μόνο ο εκκλησιαστικός λόγος , αλλά και ο Πεγκύ ,ο Μπερντιάγεφ, η Σ.Βέιλ, ο Ο.Κλεμάν,ο Λ.Γκεμερέυ .
Ο Σ.Γουνελάς θα επισημάνει ορισμένες τάσεις του σύγχρονου κόσμου : «η αμερικανοποίηση της ζωής προδίδεται ιδιαίτερα από το γεγονός ότι οι άνθρωποι αξιολογούνται με βάση την οικονομική τους κατάσταση »(σελ.65) επιβεβαιώνει την διαπίστωση του Ν.Μπερντιάγεφ για την απολυτοποίηση του οικονομικού ανθρώπου(σελ. 64), ενώ αρχαίοι λαοί όπως οι Έλληνες , οι Εβραίοι , οι Ινδοί , οι Πέρσες , οι Άραβες «κινδυνεύουν σήμερα αλλοτριωθούν σε απόλυτο βαθμό από έναν αμερικανικό πολιτισμό χωρίς μνήμη και χωρίς πνευματική ιστορία και να παραδοθούν στη «μνήμη» των υπολογιστών και στην «απειρία» των πληροφοριών τους. Η Ευρώπη από την άλλη , στο βαθμό που είναι αμερικανοκίνητη , δεν θα μπορέσει να προχωρήσει στην ανεξαρτησία εκείνη και την ανασυγκρότηση που απαιτούνται για να υπάρξει ως Κοινότητα με πνευματική υπόσταση και πολιτιστικές αξίες »(σελ. 102).Επίσης η χριστιανική παράδοση – ανατολική και δυτική - , «όσο δεν έχει αίσθηση του γεγονότος της Ανάστασης , όσο δεν το αντιλαμβάνεται ως προοπτική προσωπικής ανακαίνισης και μεταμόρφωσης του καθενός , θα βυθίζεται ολοένα περισσότερο μέσα στο σύγχρονο χάος του κόσμου (διάβαζε «παγκοσμιοποίηση») και του λόγου ».(σελ. 103)
Σε αντίθεση με κάποιους στοχαστές , όπως ο Ράμφος , που εξιδανικεύουν τον ατομικισμό ο Γουνελάς επισημαίνει ότι αν και οι ευρωπαϊκές φιλοσοφίες επεξεργάζονταν τον «άνθρωπο – άτομο με ελεύθερη συνείδηση » (σελ.141) , η βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη τελικά προωθούσε «τον καταναγκασμό των ατόμων αυτών σε μια κατάσταση μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης ή ζήτησης , που εν πολλοίς τίναζε στον αέρα την ατομικιστική ελευθερία ,βούληση και συνείδηση»( σελ. 141).

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Το φαινόμενο Β.Μαρκεζίνης





Παρακολούθησα την ομιλία του Β.Μαρκεζίνη.Πρόκειται για έναν οξυδερκή αστό πολιτικό και επιστήμονα .Αναγνωρίστηκε στον διεθνή ακαδημαϊκό στίβο , εκεί που δεν περνάνε , τουλάχιστον ΌΣΟ στην εγχώρια έκταση , η κομματοκρατία , οι κλίκες , οι πελατειακές σχέσεις.Κατανοεί ότι ο όψιμος αντικομμουνισμός , θα επιδεινώσει τα υφιστάμενα προβλήματα και για αυτό προτείνει μια εξισορροπητική πολιτική , που έχει όμως ως προυπόθεση την αποδέσμευση του κράτους από την κομματοκρατία.Αν και έζησε και ζει σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Αγγλία , δεν έχασε τον ελληνισμό του , ούτε παραιτήθηκε από την ανεξαρτησία σκέψης .Αντίθετα στο παραπάνω βιβλίο , -που παρά τον τίτλο του αναφέρεται περιορισμένα στον εαυτό του - επικρίνει τις αδυναμίες της αμερικάνικης κοινωνίας και τα αδιέξοδα της διεθνούς πολιτικής της.Προσβλέπει στην συνεργασία Γερμανίας και Ρωσίας στα πλαίσια της Ευρώπης, πράγμα όμως πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί λόγω της μεγαλο-γερμανικής πολιτικής της Μέρκελ και Σόιμπλε.Επικρίνει το ΕΛΙΑΜΕΠ , το οποίο έχει παρασύρει την ελληνική πολιτική σε αλλεπάληλα σφάλματα.Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Σημίτης , σε αντίθεση με ότι έπραξε ως πρωθυπουργός , πλέον τάσσεται κατά της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.Οι απόψεις του Μαρκεζίνη για μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (φιλία και με το Ισραήλ εκεί οπού έχουμε κοινά συμφέροντα , αλλά και με τους Άραβες και τους Ρώσους), για την ανακήρυξη ΑΟΖ είναι πιεστικές ανάγκες , που βέβαια είναι δύσκολο να εφαρμοστεί από μια βαθύτατα διεφθαρμένη , ανίκανη και απνευμάτιστη πολιτική τάξη.Προφανώς το πολιτικό και οικονομικό σύστημα θα προσπαθήσει να παραμείνει ερμητικά κλειστό , σε μη ελεγχόμενους απο αυτό ,όπως είναι ο Β.Μαρκεζίνης.Προτιμά να εκπροσωπείται από τον Μπουτάρη για παράδειγμα. Όμως η ώρα της κρίσεως πλησιάζει .Ή θα αναγκαστεί από μόνο του να αποσυρθεί - όπως κάνουν ήδη πολλοί από αυτό , όπως ο θ.Πάγκαλος , ή θα σαρωθεί από την επερχόμενη λαίλαπα.Όπως τελειώνει το βιβλίο του ο Β.Μαρκεζίνης ,αντιγράφοντας τον Γκράμσι,στην απαισιοδοξία της νόησης , αντιπαρατίθεται η αισιοδοξία της βούλησης.