Youtube

Youtube
Βρείτε το κανάλι μας στην ψηφιακή πλατφόρμα youtube.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Πήραμε αυτό που δεν διαπραγματευθήκαμε...

Πήραμε αυτό που δεν διαπραγματευθήκαμε...
  Της Ζέζας Ζήκου
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 29.11.2012


To πρόσθετο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους μέσω της νέας διαδικασίας της επαναγοράς των «κουρεμένων» ομολόγων του ιδιωτικού τομέα, που μας επιβλήθηκε από τη συμφωνία των Βρυξελλών τη Δευτέρα, επιβεβαίωσε όχι απλώς την κραυγαλέα αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις, αλλά τον ξεπεσμό μιας αναξιόπιστης, πολιτικά, χώρας. Οταν ο Γιάννης Στουρνάρας εξαναγκάζεται να επικαλεστεί το «πατριωτικό καθήκον» για να πάει καλά η επαναγορά, όπως ακριβώς έγινε και με τις προηγούμενες δηλώσεις μετά την εκταμίευση των δανειακών δόσεων και την υλοποίηση του πρώτου «κουρέματος» (PSI), δυστυχώς επιβεβαιώνεται η (τότε) απαίτηση των δανειστών μας να μη ρισκάρουν οποιαδήποτε μέλλουσα αναδιάρθρωση παρά εντός του βρετανικού δικαίου. Ετσι, δυστυχώς, απέτυχε τότε η κυβέρνηση Παπαδήμου να επιτελέσει τη σπουδαία αποστολή της υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος στη ζωτικής σημασίας περίπτωση της πρώτης αναδιάρθρωσης του χρέους (PSI) και να μην υποθηκεύσει το μέλλον. Η ζημία που υπέστη η χώρα και η παγίδα αποκαλύπτονται τώρα. Η ελληνική πλευρά και αυτή τη φορά έπεσε στην παγίδα της απειλής της μη βιωσιμότητας του χρέους (που είναι υπαρκτή) και του υπαρκτού κινδύνου να χρεοκοπήσει ατάκτως η Ελλάδα και να αποδεχθεί τη συμφωνία Μέρκελ - Λαγκάρντ. Τίποτε λιγότερο παρά μόνο «κούρεμα» του επίσημου τομέα του ελληνικού χρέους θα ’πρεπε να απαιτηθεί μέχρις εσχάτων από την κυβέρνηση της χώρας. Το «κούρεμα» στα ελληνικά ομόλογα που κατέχει τόσο η ΕΚΤ όσο και οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ήταν και είναι απαραίτητο για την επιβίωση της χώρας. Το ελληνικό χρέος βρίσκεται σήμερα στο 174% του ΑΕΠ. Το μεγαλύτερο μερίδιο του χρέους βρίσκεται στα χέρια της ΕΚΤ, των κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Στον βαθμό λοιπόν που οι Ευρωπαίοι ήθελαν πραγματικά να επιλύσουν το ελληνικό πρόβλημα με ρεαλιστικό, βιώσιμο και οριστικό τρόπο, θα έπρεπε να αποδεχθούν τη θέση του ΔΝΤ για γενναίο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν. Αλλά η Μέρκελ και οι συνοδοιπόροι της έχουν άλλα σχέδια. Δυστυχώς, τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της ολέθριας κρίσης, και δεν υπάρχει ένα ελληνικό σχέδιο, ένα εθνικό –αν δεν ακούγεται πολύ βαρύγδουπο– πρόγραμμα που να δίνει ελπίδες ανάπτυξης. Και μια βάση νέας διαπραγμάτευσης για μια καλύτερη μοίρα. Eίναι προφανές πως η Γερμανία έχει κάποιο σχέδιο για την Ελλάδα και το ΔΝΤ μια δική του, διαφορετική παραλλαγή. Αλλά η Ελλάδα δεν είχε ποτέ –ούτε έχει– ένα δικό της σχέδιο για την τύχη μας. Στο μεταξύ, οι μεγάλες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας επιδεινώνονται. Νέο χρέος σωρευόταν και εξακολουθεί να σωρεύεται πάνω στο βουνό του χρέους. Αλλά αυτό που έως τώρα πήραμε ήταν αυτό που δεν διαπραγματευθήκαμε, όχι αυτό που μας άξιζε. Γιατί, ασφαλώς, δεν μας αξίζει η εικόνα του κράτους–παρία, που επιδιώκει «ειδική ρύθμιση», που τιμωρείται, προς παραδειγματισμό των άλλων, με καταθλιπτική πολύχρονη λιτότητα και υπό διαρκή επιτροπεία. Δεν καταφέραμε ποτέ να διαπραγματευθούμε κάτι καλύτερο. Και μόλις προχθές, ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) προειδοποίησε ότι η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη αποτελεί τον μεγαλύτερο (!) κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία. Εν όψει των ζοφερών οικονομικών προοπτικών, ο Οργανισμός κάλεσε τις κεντρικές τράπεζες να ετοιμαστούν για έκτακτη νομισματική χαλάρωση, εφόσον οι πολιτικοί αποτύχουν να προσφέρουν αξιόπιστες απαντήσεις στην κρίση χρέους. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει δύο χρόνια οικονομικής συρρίκνωσης, ενώ οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να εισέλθουν σε ύφεση, σε περίπτωση που δεν υπάρξει πολιτική συμφωνία για την αποφυγή λήψης περαιτέρω δημοσιονομικών μέτρων από τη χώρα αυτή. Ο ΟΟΣΑ, επίσης, προειδοποίησε ότι οι αποκλίνουσες χρηματοδοτικές συνθήκες απειλούν με διάσπαση την Ευρωζώνη, αν οι πολιτικοί αποτύχουν να ελέγξουν την κρίση χρέους. «Η Ευρωζώνη, η οποία βλέπει να διαμορφώνονται σημαντικές πιέσεις κατακερματισμού, θα μπορούσε να βρεθεί σε κίνδυνο», σημειώνει ο κ. Παντοάν στον πρόλογο της έκθεσης, καλώντας τους πολιτικούς να ξεπεράσουν τη δυστοκία στη δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής εποπτικής τραπεζικής αρχής. Λόγω της αδυναμίας της παγκόσμιας οικονομίας, ο ΟΟΣΑ προειδοποίησε τις κυβερνήσεις να μην επιδείξουν υπερβολικό ζήλο στην επιδίωξη περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών και συνέστησε στη Γερμανία και την Κίνα να επιδιώξουν προσωρινή τόνωση των δαπανών για να αναζωογονήσουν την ανάπτυξη. ΠΗΓΗ:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_29/11/2012_472133

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Η εκδοτική κίνηση κατά την διάρκεια της Χούντας



Τα ΝΕΑ 17.11.2012 δημοσίευσαν άρθρο για την εκδοτική δραστηριότητα κατά την διάρκεια της δικτατορίας με ιδιαίτερη αναφορά στον φίλο Γιώργο Χατζόπουλο.


«Ηταν μέρες συγκλονιστικές, έρχονταν στα γραφεία του Κάλβου δεκάδες φοιτητές κάθε μέρα και μας βοηθούσαν να διπλώνουμε τα φύλλα των βιβλίων με τσατσάρα!».
Τα λόγια αυτά του κατοπινού δημιουργού και σκηνοθέτη του Ανοιχτού Θεάτρου, Γιώργου Μιχαηλίδη, αποτυπώνουν την ορμή, τον νεανικό ενθουσιασμό και το πνεύμα της «εκδοτικής δημοκρατίας» που κυριαρχούσε καταμεσής της χούντας στον Κάλβο του Γιώργου Χατζόπουλου και της πολύμορφης ομάδας του. Ηταν ο πρώτος και σημαντικότερος εκδοτικός οίκος που δημιουργήθηκε στα χρόνια της δικτατορίας, το 1968, στο πλαίσιο ακόμη της αυστηρής προληπτικής λογοκρισίας, έναν χρόνο δηλαδή πριν ο Σεφέρης κάνει στο BBC την περίφημη δήλωσή του εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος (Μάρτιος 1969). Κόντρα στη στάση της «σιωπής» που είχε υιοθετήσει η πλειονότητα των καθιερωμένων πνευματικών ανθρώπων, οι 30ρηδες εμψυχωτές του Κάλβου επέλεξαν να προχωρήσουν σε μια έμπρακτη χειρονομία «νόμιμης» αντίστασης ενάντια στο καθεστώς, με όπλο τον κόσμο των ιδεών που ήταν ξένος στους στρατιωτικούς και σε μεγάλο βαθμό ακατανόητος. Και παράλληλα, με αυτή τη «χειρονομία» υποστήριζαν τη διαμόρφωση μιας πιο ριζοσπαστικής αριστερής ταυτότητας.
Υφαντουργός με σπουδές στη Νομική, παλιό μέλος της νεολαίας της ΕΔΑ που είχε αποχωρήσει από το κόμμα, είχε εκτοπιστεί και επέστρεψε από τη Γυάρο, ο Χατζόπουλος συσπείρωσε νέους ανθρώπους απαλλαγμένους από τη «σαβούρα» του παρελθόντος, όπως οι συγκρούσεις με το ΚΚΕ ή την ΕΔΑ, ανθρώπους που έθεταν καινούργια προβλήματα φιλοσοφικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά και συνομιλούσαν με το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, όπως ο κατοπινός διακεκριμένος φιλόσοφος Π. Κονδύλης, ο Δ. Κούρτοβικ, ο Γ. Καραγιάννης αλλά και ο Κ. Φιλίνης, ο Β. Γεωργίου, η Κ. Αγγελάκη-Ρουκ ή ο Μιχαηλίδης κ.ά. Ετσι, μέχρι το τέλος του 1974 ο Χατζόπουλος κατάφερε να κυκλοφορήσει 69 (!) τίτλους που μετέφεραν στην Ελλάδα το πνεύμα της «νέας Αριστεράς» και του «δυτικού μαρξισμού», της αμφισβήτησης και των διεθνών κοσμογονικών εξελίξεων της δεκαετίας του '60. Χαρακτηριστικές οι μεταφράσεις έργων των: Μαρκούζε, Φρανς Φανόν, Μιλς, Χόροβιτς, αλλά και Κούντερα, Χράμπαλ, Μαξ Φρις ή Μπρεχτ, Μπούνιν, Μπάμπελ και των παλαιότερων Μακιαβέλι, Τόμας Μουρ, Χορκχάιμερ κ.ά. Ταυτόχρονα ανέδειξε μια διαφορετική προσέγγιση της ελληνικής πραγματικότητας, γλώσσας και ιστορίας (λ.χ. με την αριστερή ανάγνωση της επανάστασης του 1821 από τον Σταματόπουλο, ή με τα μονόπρακτα του Ποντίκα κ.λπ.). Και δημιούργησε ένα κλίμα μέσα από το οποίο ξεπήδησαν και άλλοι εκδοτικοί οίκοι που κι αυτοί συνέβαλαν στον αντιδικτατορικό αγώνα με την παρέμβασή τους στα πνευματικά πράγματα: ο «Στοχαστής» - που ακόμη επιζεί - του Λουκά Αξελού (1969 με Γκράμσι), τα «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου (τέλη 1969), οι τροτσκιστικού προσανατολισμού «Νέοι Στόχοι» (1970), ο «Διογένης» του Κώστα Κουλουφάκου (1971). Οπως έλεγε ο κατεξοχήν καλλιτέχνης εκδότης, ο Φ. Βλάχος, «η ποιότητα ήταν η μόνη αντίδραση στον εκχυδαϊσμό του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου. Να μη μας φάνε οι κοριοί παλεύαμε, τους τίγρεις τούς αντιμετωπίζαμε».
Η συναρπαστική περιπέτεια του Κάλβου, που αναδεικνύει και τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις στο αντιδικτατορικό μέτωπο και ιδιαίτερα μέσα στην Αριστερά - ζήτημα που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς -, παρουσιάζεται ανάγλυφα από τον ιστορικό Βαγγέλη Καραμανωλάκη στο καινούργιο «Αρχειοτάξιο», το περιοδικό των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Το συγκεκριμένο εξαιρετικό τχ. 14 φωτίζει σε βάθος τον εκδοτικό κόσμο της σκληρής περιόδου 1950-1974 και τις προνομιακές σχέσεις του με την Αριστερά. Ετσι ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας μυθικές μορφές τόσο της παλαιότερης φρουράς, όπως η Νανά Καλλιανέση του Κέδρου (1954), ο Μίμης Δεσποτίδης του Θεμέλιου (1963), ο Γιώργος Ραγιάς της Μέλισσας (1952), όσο και της νεότερης φρουράς όπως ο Φίλιππος Βλάχος των «Κειμένων» (1969), ο αρχιτέκτονας Χρίστος Παπουτσάκης του «Αντί» (1972) και φυσικά ο πρωτότυπος Χατζόπουλος. Θα ακολουθήσουν οι εκδόσεις Μπουκουμάνης, Οδυσσέας, Καστανιώτης, Πορεία, Ράππας κ.ά. και όλοι μαζί θα προετοιμάσουν την εκδοτική άνθηση της Μεταπολίτευσης.
ΠΗΓΗ:http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4768122

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012


Οι πηγές της μεταφυσικής σκέψης

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΤΙΚΑ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ, Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη, (τόμος α' και β'), μτφρ.: Μιχάλης Παπανικολάου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Αθήνα 2012 

Ο Παναγιώτης Κονδύλης πρωτοδημοσίευσε την Κριτική της μεταφυσικής... στην ελληνική γλώσσα το 1983, όταν διηύθυνε τη «Φιλοσοφική και πολιτική βιβλιοθήκη» στις εκδόσεις «Γνώση». Ο τόμος εκείνος περιελάμβανε την κριτική της μεταφυσικής, από τον όψιμο μεσαίωνα ίσαμε και τον διαφωτισμό. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1990, το ίδιο έργο δημοσιεύτηκε στη γερμανική, συμπεριλαμβάνοντας ένα επιπλέον μέρος το οποίο αφορούσε την κριτική στη μεταφυσική τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Εκεί παρήλαυναν όλοι οι γνωστοί μας «ήρωες», από τον Χέγκελ, τον Νίτσε και τον Μαρξ έως τον Χάιντεγκερ και τον Βίτγκενσταϊν, στην προοπτική της πολεμικής τους προς τον υπερβατικό και τον θύραθεν κόσμο. Χρειάστηκαν 22 χρόνια από τότε και 14 από τον θάνατό του (11 Ιουλίου 1998), ώστε να μεταφραστεί το δεύτερο αυτό μέρος και να δοθεί στον έλληνα αναγνώστη. Μάλιστα, χάρη στη μεταφραστική δεινότητα του Μιχάλη Παπανικολάου, μπορούμε να απολαύσουμε το μνημειώδες  αυτό  σύγγραμμα σε ελληνικά αντάξια μ’ εκείνα που ο ίδιος φρόντιζε να επενδύει το έργο του.

Ο Κονδύλης έκτιζε ένα οικοδόμημα έτσι ώστε να μην υπάρχει λίθος που να περιττεύει και να μη συνδέεται οργανικά με την όλη δομή και το επιστέγασμά της, το τελευταίο και ημιτελές σύγγραμμά του, με τίτλο Το πολιτικό και ο άνθρωπος. Για να μη λέμε λόγια στον αέρα, ας ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι Η κριτική της μεταφυσικής... έρχεται να υποστηρίξει ένα ακόμη έργο του, τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Το κοινό τους υπέδαφος, και η ριζική τομή σε σχέση με τις δεσπόζουσες λογοκρατικές θεωρήσεις, είναι ότι η πολεμική στη μεταφυσική, από τον όψιμο μεσαίωνα κι εδώθε, ενεργοποίησε την ανατίμηση του αισθητού κόσμου. Και για να έλθουμε στην Κριτική της μεταφυσικής..., εδώ ο Κονδύλης αποδεικνύει, προσκομίζοντας το μέγιστο δυνατό υλικό, ότι ο όψιμος μεσαίωνας είχε ήδη προχωρήσει στην ανατίμηση του αισθητού κόσμου, του κόσμου της εμπειρίας των αισθήσεων, έναντι του υπεραισθητού. Ο διαφωτισμός ουσιαστικά διεύρυνε τα πορίσματα αυτής της κριτικής και την έστρεψε στην επιστημολογία.
Όπως είναι γνωστό, το προνομιακό αντικείμενο της μεταφυσικής είναι ο αναλλοίωτος υπεραισθητός κόσμος, από τον οποίο προσπορίζεται τις έσχατες αλήθειες, και είναι δυνατόν να γίνει γνωστός χάρη στην παντοδυναμία του Λόγου. Αυτό είναι το σχολαστικό-αριστοτελικό σχήμα που δέσποζε στον μεσαίωνα και καταπολεμήθηκε από τον νομιναλισμό και τον ανθρωπισμό. Σε μια διαδικασία όπου γίνεται φανερή η ετερογονία των σκοπών, ο νομιναλισμός, για να διασώσει τη θεϊκή παντοδυναμία από όσους περιορισμούς της έθετε ο Λόγος, διαχώρισε τον τελευταίο από την πίστη. Η αντιπαράθεση πίστης και Λόγου στηρίχτηκε στο επιχείρημα ότι ο νους δεν μπορεί να συλλάβει το Απόλυτο (ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος), το όντως ον. Η αφήγηση του Κονδύλη επικεντρώνεται σε αυτήν τη μεταβολή της κοσμοεικόνας, που παγιώθηκε στη μετωπική σύγκρουση του εντεύθεν με το εκείθεν (του εμμενούς και του υπερβατικού), καθώς και στην ανατίμηση της γνωσιοθεωρίας. Η διάκριση μεταξύ, αφενός, της πολεμικής εντεύθεν και εκείθεν και, αφετέρου, γνωσιοθεωρητικής κριτικής, παρήγαγε δύο διαφορετικές κριτικές πορείες.
Η νεότερη κριτική της μεταφυσικής ξεκινά, λοιπόν, από την περικοπή των  γνωστικών ικανοτήτων του Λόγου ως προς τις έσχατες αλήθειες. Αυτό έχει ως συνέπεια τη στροφή από τη γνώση του Απόλυτου στο υποκείμενο. Έτσι, κατά πρώτον, η θεολογική κριτική στρέφεται προς το γνωστικό υποκείμενο και ερευνά τα όρια των ικανοτήτων του ανθρώπινου νου, αναλύοντας τη γλώσσα και τις αδυναμίες της. Ο ανθρωπισμός, από την πλευρά του, προκαταλαμβάνοντας την αναλυτική φιλοσοφία, αντιπαρέθεσε τη ρητορική στην τυπική λογική (όργανο για τη γνώση του Απόλυτου). Η ρητορική γίνεται γνώση των νόμων της ανθρώπινης επικοινωνίας, με βασικό όργανο τη γλώσσα. Συνάμα, η πολεμική στον αριστοτελισμό αμφισβήτησε τον ποιοτικό διαχωρισμό του κόσμου σε υποσελήνιο και αναλλοίωτο υπερσελήνιο, όπου κυριαρχεί ένα πέμπτο συστατικό στοιχείο και η τελειότητα των κινήσεων. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ενοποίησε ποσοτικά τον κόσμο, μεταβάλλοντας την κοσμοεικόνα και ανοίγοντας το δρόμο για τη νεότερη ποσοτική επιστήμη, τη μαθηματικοποίηση της φύσης. Ωστόσο, η μαθηματικοποίηση της φύσης γεννά το πρόβλημα της σχέσης ουσίας και συμβεβηκότων, επαναφέροντας τη μεταφυσική από την πίσω πόρτα.
Από την άλλη πλευρά, το μεταφυσικό εκείθεν που καταπολεμήθηκε από τους διαφωτιστές μεταμορφώνεται σε κοινωνιολογική και ιστορική κριτική. Στο κεφάλαιο με τον τίτλο «Η μεταφυσική ανάγκη του ανθρώπου» ο Κονδύλης καταπιάνεται με το αξιολογικό πρόβλημα και τη σχέση του με την πραγματικότητα, όπως διατυπώνεται στη νεότερη κριτική της μεταφυσικής. Πρόκειται για το βασικό πρόβλημα της ιδεολογικής κριτικής στη σχέση της με τον πραγματικό κόσμο. Όπως γλαφυρά διατυπώνεται από τον Simmel (σ.246), δεν μπορεί να υπάρξει μια ανάπλαση του ιστορικού και κοινωνικού υλικού δίχως κάποια ιδέα για το νόημα και τη σημασία του όλου, που να υπερβαίνει αυτό το υλικό. Στη μεταφυσική, το αξιολογικό πρόβλημα προηγείται του μεταφυσικού προβλήματος της πραγματικότητας, ή η ανώτατη αξία και η ανώτατη πραγματικότητα συμπίπτουν. Επειδή η ανώτατη πραγματικότητα των αξιών δεν βρίσκει τον τόπο της μέσα στον κόσμο, μεταφέρεται στο όντως ον. Έτσι, η μεταφυσική δεν μπορεί ν’ αποκοπεί από τον αισθητό κόσμο, εφόσον οι έννοιές της πλάθονται από το υλικό του και είναι σύμβολα, εικόνες, αναλογίες. Κοντολογίς, δίχως μία διευθέτηση του εντεύθεν δεν μπορεί να υπάρχει μια μεταφυσική παράσταση του εκείθεν.
Εάν θέλαμε να συνοψίσουμε τα παραπάνω, θα λέγαμε ότι και οι δύο κριτικές κατευθύνσεις της μεταφυσικής, εκείνη της γνωσιοθεωρίας κι εκείνη της πολεμικής στον διαχωρισμό εντεύθεν κι εκείθεν, δεν κατορθώνουν να ξεπεράσουν τη μεταφυσική. Ο Κονδύλης κλείνει το σύγγραμμά του δίνοντας τη δική του ερμηνεία για τη μεταφυσική ανάγκη του ανθρώπου. Η ερμηνεία αυτή ερείδεται στο πιο προσωπικό και θεμελιώδες για την εκδίπλωση της σκέψης του έργο, το Ισχύς και Απόφαση: η ουσία της μεταφυσικής σκέψης, γράφει, αφορά «την ιδεατή εκείνη αξίωση ισχύος η οποία εμφανίζεται όταν οικοδομείται ένα θεωρητικό Όλο πάνω σε υπερεμπειρικές βάσεις – εξαγγέλλοντας, όμως, την εξήγηση όλων, ή τουλάχιστον των εκάστοτε θεωρούμενων ως κεντρικών, επόψεων της εμπειρίας... Το μόνο που αποκλείεται είναι το να στερέψουν οι πηγές της μεταφυσικής σκέψης – η αξίωση ισχύος η οποία αρθρώνεται ως υπέρβαση της εμπειρίας εν όψει της συγκρότησης ενός πολεμικά τελεσφόρου θεωρητικού Όλου».

Ο Γιώργος Μερτίκας είναι δοκιμιογράφος και μεταφραστής
Πηγή:http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html?spref=tw

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

ΕΥΡΩΣΤΙΝΙΑΚΑ τεύχος 25

"Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια", έγραφε ο Γ.Σεφέρης.Η Ευρωστίνη ,το Δερβένι Κορινθίας είναι η μικρή μας πατρίδα, η νοερή αλλά πραγματική μας κοινότητα. Για όσους δεν ζουν πια εκεί, οι αναμνήσεις  είναι ίσως ότι τους συνδέει πλέον με αυτή.
Ο Σύλλογος Ευρωστινίων  λειτουργεί παραπάνω από 30 χρόνια και για 25 συναπτά χρόνια εκδίδει το περιοδικό Ευρωστινιακά. Δημοσιεύει κείμενα τοπικού ενδιαφέροντος, αλλά και κείμενα  που υπερβαίνουν το τοπικό πλαίσιο.
Στο τελευταίο τεύχος διαβάζουμε : πολυσέλιδο αφιέρωμα στην εορταστική εκδήλωση του Αγίου Γεωργίου Ζαχόλης, οι αρχαιότητες της Ελλάδας κατά τον πόλεμο και την κατοχή του Β.Πετράκου, ταξίδι στην Λευκάδα της Τούλη Φ.Γιαννούλη- Σπυροπούλου, τιμητική εκδήλωση στον επί 28 χρόνια πρόεδρο του συλλόγου Τ.Δελλή, οι πρώτες χάρτες της Αθήνας του Μ.Κορρέ, ο Ι.Βαρβάκης και το Βαρβάκειο του Μ.Νειάδα, Οι Ευρωστίνιοι Εκπαιδευτικοί στη Βαρβάκειο του Τ.Δελή, οι εθνικές επέτειοι της εθνεγερσίας του Κ.Δεσποτόπουλου, η γνώμη και η γνώση του Γ.Ποττάκη , βιβλιοπαρουσιάσεις του Β.Μπίλη όπου παρουσιάζονται το βιβλίο του Δ.Κάσσιου για την Μονή Προφήτη Ηλία Ζάχολης και του Σ.Κουτρούλη "Ο Κόσμος, ο μικρός ο μέγας:ιδεολογίες και αισθητική στον νεοελληνισμό",ποίημα του Ν.Καρούζου για την ορθοδοξία και νεκρολογίες του Μ.Χαρίτου και του Γ.Γκολφινόπουλου- Κοραή. Ο τελευταίος υπήρξε κατά την κατοχή  δέσμιος των Γερμανών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης BIBLIS. Επί 4 τετραετίες διετέλεσε πρόεδρος της Κοινότητας Ευρωστίνης  όπου συνέβαλε στην αδελφοποίηση της Ζάχολης και της πόλης του ζοφερού παρελθόντος, του BIBLIS .